Past Continuous – budowa
Czas Past Continuous składa się z trzech kluczowych składników: podmiotu, formy czasownika „to be” w przeszłości (czyli „was” lub „were”) oraz czasownika z końcówką -ing. Przykładowe zdanie twierdzące to: „I was writing”.
- formę „was” stosujemy dla pierwszej i trzeciej osoby liczby pojedynczej,
- używamy jej z podmiotami takimi jak „I”, „he”, „she”, czy „it”,
- formę „were” wykorzystujemy przy drugiej osobie liczby pojedynczej („you”) oraz wszystkich osobach liczby mnogiej, takich jak „we”, „you”, czy „they”.
Konstrukcja zdań w czasie Past Continuous umożliwia precyzyjne wskazanie czynności odbywających się w danym momencie w przeszłości. Jest to szczególnie przydatne, gdy chcemy opisać sytuacje, gdzie dwóch akcje miały miejsce jednocześnie albo jedna została przerwana przez inną. Na przykład: „They were playing football when it started to rain.”
Podmiot + was/were + czasownik z końcówką -ing
Czas Past Continuous tworzymy, łącząc podmiot z odpowiednią formą „to be” oraz czasownikiem zakończonym na -ing. Dla liczby pojedynczej (I, he, she, it) stosujemy „was”, natomiast dla liczby mnogiej (you, we, they) wybieramy „were”. Przykładowo: „She was reading a book.” Końcówka -ing wskazuje na działanie odbywające się w przeszłości.
Rola czasownika 'to be’ w czasie przeszłym
Czasownik „to be” w formie przeszłej jest niezbędny do konstruowania zdań w czasie Past Continuous. W zależności od podmiotu używamy form „was” lub „were”. Na przykład, „was” stosujemy przy liczbie pojedynczej, jak w sformułowaniu „he was”. Natomiast „were” jest odpowiednie dla liczby mnogiej, jak w zdaniu „they were”. Pozwala to na opisywanie czynności, które miały miejsce w przeszłości i trwały przez pewien czas. Przykładowo, zdanie „I was reading” wskazuje, że czytanie odbywało się w określonym momencie minionego czasu.
Jak budować zdania w czasie Past Continuous?
Tworzenie zdań w czasie Past Continuous wymaga użycia form „was” lub „were” oraz czasownika z końcówką -ing. Struktura wygląda następująco: Podmiot + was/were + czasownik-ing + reszta zdania.
- „they” to podmiot,
- „were” jest formą czasownika 'to be’,
- „watching” to forma -ing głównego czasownika.
Gdy tworzymy pytania, stosujemy inwersję. Na przykład: „Was she reading?” W tym przypadku:
- „was” pojawia się przed podmiotem „she”,
- następnie mamy czasownik z końcówką -ing, czyli 'reading’.
Aby skonstruować przeczenia, dodajemy 'not’ po was/were. Możemy również korzystać ze skróconych form:
- zamiast „was not,” piszemy „wasn’t,”
- zamiast „were not,” — „weren’t.”
- przykład zdania przeczącego to: „He wasn’t working yesterday.”
Zrozumienie tych reguł ułatwia poprawne konstruowanie zdań twierdzących, pytających i przeczących w czasie Past Continuous, co pozwala na opisywanie trwających czynności w przeszłości.
Tworzenie pytań i inwersja
Aby tworzyć pytania w czasie Past Continuous, należy zamienić kolejność czasownika „to be” (was/were) i podmiotu. Taka inwersja umożliwia płynne mówienie o czynnościach odbywających się w przeszłości. Przykładowo: „Were you listening to music?” (Czy słuchałeś muzyki?). Dzięki temu można dokładnie pytać o ciągłe zdarzenia w określonym momencie przeszłości, co jest istotne dla poprawnego stosowania czasu Past Continuous.
Tworzenie przeczeń i forma skrócona
W czasie Past Continuous, aby stworzyć przeczenie, wystarczy dodać „not” do operatora was/were. W ten sposób otrzymujemy formy „was not” i „were not”. Jednak w mowie potocznej częściej korzysta się ze skrótów: wasn’t oraz weren’t.
Przykładowo, zdanie twierdzące „He was talking” przekształca się w przeczenie jako „He wasn’t talking”, a zdanie „We were playing” zmienia się na „We weren’t playing”. Skrócone formy są powszechniej używane w codziennych rozmowach, ponieważ są bardziej zwięzłe i brzmią naturalnie. Tego typu konstrukcje ułatwiają komunikację i pomagają zachować płynność języka.
Przykłady zdań pytających i przeczących
Przykłady pytań w czasie Past Continuous korzystają z form „was” lub „were”. Przykładowo: „Czy słuchałeś muzyki?” albo „Czy ona się uczyła, kiedy dzwoniłeś?”. Takie zdania pokazują, jak zadawać pytania o czynności odbywające się w przeszłości. Zdania przeczące stosują formy negatywne ’was not’ lub ’weren’t’. Na przykład: „Nie spaliśmy wtedy.” i „On nie oglądał telewizji, kiedy przyjechałem.”. Te przykłady pokazują, jak mówić o czynnościach, które nie miały miejsca w konkretnym momencie w przeszłości.
